З пошты мы з Валікам ішлі праз парк. Селі адпачыць на лаўцы. Апошні сонечны дзянёк! Вакол прыгожа. Залатое лісьце, блакітнае неба, белыя аблокі. Залаты канвэрт у Валіка ў руцэ. Валік жмурыцца насустрач сонцу. Ветрык варушыць сівы завіток з-пад бярэтцы.
– Ведаеш... Ролю, – Валік казаў вельмі павольна, з доўгімі паўзамі, – Як дзіўна... Я дасягнуў усяго... пра што марыў... Але цяпер аказалася... што мне гэта не патрэбнае... Таму што... няма з кім падзяліцца... Усе даўно памерлі... Мама... тата... Як я жадаў стаць... годным... Каб яны... мною ганарыліся... І... вось я стаў... Але мной... ужо няма каму ганарыцца... Памерлі брацікі... Глядзі... Луўр... Напісана на канвэрце – Луўр?.. Хочуць купіць... мае карціны... Нобэлеўская прэмія... па жывапісу... Хто парадуецца са мной?.. Памерлі сябры... Памятаеш... я закрываўся ад усіх... злаваўся... што перашкаджаюць... Ні з кім не размаўляў... Ад знаёмых... пераходзіў на другі бок... Зьехаў у іншы горад... Каб пісаць... пазьбягаў жанчын... А цяпер... Бачыш як... Ролю... Навошта гэта ўсё... Каму гэта ўсё...
– А калі б табе вярнулі маладосьць, Валю? Як бы ты жыў? Іначай?
Для яго мая гаворка была занадта хуткая, і ён не разабраў ні слова. Павярнуў да мяне галаву. Сівыя пучкі з вушэй.
– Ты штосьці сказаў... Ролю?..