Аднойчы за вячэрай, калі чайнік бадзёра шумеў, а з тостара пругка выскоквалі падрумяненыя лустачкі хлеба, Хуліё нечакана паскардзіўся, што ад жанчын стала дрэнна пахнуць.
– Сьмярдзяць усе, адна ў адну, проста невыносна.
– А памыць? – прапанаваў Валік, нашмароўваючы булку варэньнем. – Гані іх у ванну.
– Дык мыў.
Хуліё ня еў і бязмэтна калыхаў лыжачкай у кубку. Ён выглядаў кепска: нячэсаныя сівыя пасмы падалі на пакамечаны каўнер, бязвыйсьцева апушчаныя куткі вуснаў пераходзілі ў млявыя маршчыны.
– Гэй, – паклікаў Хуліё, – хадзі сюды.
Увайшла мілавідная дзяўчына ў прасторнай байкавай кашулі.
– Сядай. Вось панюхайце яе.
– Яна ж без трусоў! – абурыўся Толік, мачаючы бісквіт ў какаву. – У мяне жонка й дачкі, я не зьбіраюся нюхаць тваіх дзевак!
– Я ня дзеўка, – сказала яна.
– Ты толькі зьверху панюхай, – сказаў Хуліё.
Мы падышлі й пачалі яе нюхаць.
– Трохі шыпрам пахне, але гэта ад тваёй кашулі, – сказаў Колік.
– Шампунем нейкім, – сказаў Валік.
– Яна сьнедала? Ану дыхні, – сказаў Толік. – Зубной пастай можа, ці гумкай.
– Агуркамі, – сказаў я, бо мне сапраўды так здалося.
– Усё, ідзі, – загадаў Хуліё, і яна пайшла, на імгненьне павярнуўшыся ў дзьвярох і прашаптаўшы «кахаю цябе».
Мы селі й працягнулі вячэру. Колік падклаў сабе тварагу, пасыпаў яго роўным пластом цукру і ўпрыгожыў канцэнтрычнымі коламі карыцы. Я наліў яшчэ кавы і ўзяў пасьцілу.
– Няўжо вы не адчуваеце? Зямлёй пахне, мне нават адсюль чутна. Пасьля яе быццам воблака засталося, шэрае, вільготнае. Тленам. І ўсе яны так. Колькі ні мый.
Сумна было чуць ад Хуліё такое. Усё жыцьцё ён пражыў безжурботным аптымістам, а цяпер сядзеў прыгорблены, прыжмурана глядзеў у адну кропку бляклымі сьлязьлівымі вачыма. Мы моўчкі елі. Ён трохі памаўчаў з намі, паківаў галавой, а потым разьвітаўся, вярнуўся да сабе і больш не выходзіў.