Доўга й балюча перажываючы ганьбу няўдалага атручэньня піцы, я два тыдні бязвылазна прасядзеў у пакоі і выбіраўся толькі ў сталовую і ў бібліятэку – каб паабедаць зь Ленай і пагартаць леташнія паэтычныя падшыўкі. Зрэшты, я практычна адразу пачаў выгадваць новы плян, ня меней клясычны: забойства на паляваньні. Кожную сераду праграмары выяжджалі конна ў лясную сядзібу, дзе стралялі бажаноў, гналі кабаноў, цкавалі мядзьведзяў, лавілі лісаў – гледзячы па сэзоне. Раней я пазьбягаў браць у гэтым удзел, шкадуючы безабаронных зьверанятаў, але зараз палез на антрэсолі й дастаў свой стары дзевяцімілімэтровы карабін. Садзьмуў пыл, пагладзіў халаднаваты бярозавы прыклад, пстрыкнуў па цаўю, хукнуў у рулю; потым паляжаў трохі ў ложку, уяўляючы, як за паўдня перастраляю ўсіх узурпатараў па адным. Ніхто й не западозрыць; я ж вярнуся ў Вучылішча трыюмфальным пераможцам і ратавальнікам. Я зірнуў у вакно: праграмары ўжо сядлаліся, моцна тупалі ботамі, дзяліліся тытунём, падцягвалі папругі, частавалі коней яблыкамі ды арахісам. Я трываць ня мог конскага паху і таму вырашыў паехаць на маршрутным таксі. Марудзіць было нельга; сьпехам паліўшы са слоіка з адталай вадой бягоніі, я замкнуў дзьверы й пабег на падворак. Праграмары гарцавалі і сьвісталі, іхны авангард ужо выцягваўся з брамы направа, у бок шашы. Маршрутка чакала мяне – тоўсты сівы таксісты ветліва махаў рукой і бадзёра газаваў. Я ўладкаваўся на пярэднім сядзеньні побач зь ім, і ён рушыў, на хаду наводзячы радыё. Перадавалі цягучы электрычны блюз; мы набралі хуткасьць, і праграмары адразу апынуліся далёка ззаду, а праз паўгадзіны я, шчодра расплаціўшыся, саскочыў на пясчаную абочыну. Таксісты заглушыў рухавік і разгарнуў сьняданак, а я паглыбіўся ў пушчу. Цьвілі баршчоўка й гусіная цыбуля, пырхалі маленечкія каролікі й крапіўнікі, здалёку даносіліся бразгат кузьні й рыпаньне млыну. Кожная сьцяжынка тут была мне знаёмая, і я, упэўнена узяўшы да поўначы, абмінуў сядзібу, перабраўся цераз яр і падняўся на парослы маладым хвойнікам пагорак, адкуль адкрываўся стратэгічна бездакорны агляд. Бавячы час, я расклаў вогнішча, заварыў гарбату са сьвятаяньніку й чабору ды сядзеў назіраў вавёрак. Неўзабаве, праз гадзіну ці крыху больш, пачуўся паляўнічы ражок, зьявіўся белы трохкутны вымпел, мільгануў між ствалоў барвяны плашч Галоўнага Праграмара. Яны сьпешыліся й разышліся шырокім няроўным ланцугом, высока падымаючы калені ў зарасьніках асакі й быльнёгу. Адзін, знаёмы мне азызлы бляндын, выключны мярзотнік, караскаўся па ўзроўку ў мой бок, і я саўгануўся яму насустрач, наўскасяк. Атросшы нагавіцы, ён пазяхнуў і пачаў круціць нямытай галавой, выглядаючы здабычу. Я падняў карабін, старанна прыцэліўся ў пукаты лоб, і тут ён заўважыў мяне. «А, Ролтан-бой! Ідзі-тка сюды. Паглядзі, што гэта з маёй стрэльбай? Бачыш, як руля сплюснулася? Быццам молатам раскляпалі. З чаго такое можа здарыцца? А ў цябе нармальна? Слухай, дай мне сваю, табе яна ўсё роўна непатрэбная. Я пакуль лез, двух гарнастаяў бачыў! Харошы карабін. На табе за гэта арэшкаў... а ўвечары яшчэ верашчакі паясі. Вось дзякуй! Ну бывай».