Калі мы прыступілі да вячэрняга рагу, Хуліё паскардзіўся, што яго няспынна мучыць пачуцьцё незавершанасьці: колькі б часу ён ні бавіў побач са сваёй каханай і як бы ён яго ні бавіў, кожнага разу потым здаецца, што ня ўсё сказаў, ня ўсё зрабіў, што за мітусьнёй і валтузьнёй так і не дасягнуў чагосьці сама галоўнага.
– Я спрабаваў шмат разоў, і так, і гэтак, але заўсёды ў выніку адно, – Хуліё горка ўздыхнуў. – А ты, Толік? Ты, жанаты на адной жанчыне шмат гадоў, узгадаваўшы зь ёю дзьвюх дачок, ці адчуваеш ты завершанасьць і задавальненьне ў каханьні?
Толік падняў бровы ў адзнаку таго, што пачуў пытаньне і зараз пачне адказваць, і даволі доўга дажоўваў з паднятымі бровамі. Дажаваўшы, ён адпіў добры глыток шампанскага, і цьвёрда сказаў:
– Не. Усё роўна ёсьць незавершанасьць. Можа, трэба памерці разам?
Валік заўважыў, што гэта наўрад ці дапаможа:
– Бо незавершанасьць, пра якую вы кажаце, нашмат шырэйшая: яна ўзьнікае ў адносінах і да сваякоў, і да сяброў, і да проста знаёмых, а часам нават і да выпадковых мінакоў. Не заўважалі?
– І да прадметаў, – дадаў Колік, адкаркоўваючы новую бутэльку. – Гэта ж Кант. Абмежаванасьць пазнаньня. Вашая завершанасьць немагчымая ў прынцыпе.
І тут усё разам паглядзелі на мяне. Браты засьпелі мяне зьнянацку: я разгортваў цукерку, стараючыся не шамацець фанцікам. Ну! Кажы зараз ты, Ролю!
– Ва ўмовах абмежаванасьці пазнаньня абавязак кожнага сумленнага чалавека – адмовіцца ад каханьня, – сказаў я, чырванеючы.