Па начох Хуліё ня сьпіцца, ён варочаецца, рыпае матрацам, уздыхае. Мы ўстаём і выходзім на балькон, глядзець на зоркі. Зорак няма, па небе плывуць доўгія каламутныя хмары. Хутка зіма, Хулі. Так. Мы маўчым, а потым ён пачынае расказваць пра набалелае – ізноў пра жанчын, як заўсёды.
– Ведаеш, Ролю, перад словам «каханьне» дзяўчыны ўжо даўно аддаюць перавагу слову «адносіны». «Завесьці адносіны», «у нас зь ім адносіны».
– Ну, чарговы ўплыў з ангельскай, рылэйшаншыпы там у іх, – пазяхаючы, мяркую я.
– Не, Ролю... Ты не разумееш. Дзяўчыны – яны ўжо даўно страцілі надзею зьведаць каханьне. Цяпер яны выказваюцца стрымана і асьцярожна. Яны здавольваюцца малым, яны прывыклі да плоскага...
– Але ты ж, Хулі? Ты ж, вядома, працягваеш дараваць ім паўнавартаснае жыцьцё? Паўнавартасныя пачуцьці?
– Не, Ролю... Яны ўжо не разумеюць гэтага. Працэс зайшоў занадта далёка, вірус трапіў у кроў, маска зраслася з тварам. Калі кажаш пра каханьне, цябе не разумеюць, ня чуюць. Цяпер замест «я цябе кахаю» належыць казаць «я хачу мець з табой адносіны».
Я сьмяюся: «ты мяне разыгрываеш, Хулі!» Але ён клянецца й нават прыводзіць да прыкладу вершы сучасных паэтак. Ха-ха! Разьвесяліўшыся, мы некаторы час забаўляемся тым, што прыдумляем рыфмы да слова «адносіны». Падкосіны, перакосіны, авіязносіны. А потым вяртаемся ў ложак.
Назаўтра высьвятляецца, што Хуліё зноў закаханы. Гэта бачна па ягоным палымяным вачам, па хрыпламу дыханьню, па нэрвоваму паторгваньню. То не заўважае мяне, узбуджана гуляючы пальцамі па падаконьніку, то робіцца неадчэпны – прапануе паслухаць разам Чатырнаццаты квартэт. Што? Квартэт, Ролю, квартэт. Сядзь. Кінь сваю локшыну. Пазьнейшыя квартэты Бэтховэна – вось вяршыня дасканаласьці! Пачынае тлумачыць мне разбуральную ролю сэптакорду. Дзень напралёт не ўстае з канапы, запоем чытаючы карычневае «Нараджэньне трагедыі з духу музыкі». Няўжо яна скрыпачка, Хуліё? Як яе клічуць? Не адказвае – млее, курчыцца, салодка усьміхаецца. Гладзіць сябе па грудзях. Вочы цёмныя, цялячыя. І калі ён нарэшце пасталее?
– Вось раней, – скардзіцца Хуліё за вячэрай, забыўшыся на закаханасьці, – вось раней было добра! Ідзеш, бывала, па вуліцы, альбо едзеш у трамваі, а маладзенькія дзяўчыны так і глядзяць на цябе! Нават знаёміцца зь імі не абавязкова, з адных поглядаў унутры ўсё палае. А цяпер? Калі і глядзіць хто, дык толькі які пажылы паскуднік. А то яшчэ й горай. І што з гэтым рабіць, Ролю?
– Сам ты пажылы паскуднік! – пакрыўдзіўся я і адвярнуўся, – Вось цяпер на цябе наогул ніхто не паглядзіць.