<...> міжволі задумваесься пра тое, як добра і проста было раней, калі кожная твая сьлязінка выклікалася пэўнымі цялеснымі прычынамі: ці то тата сьцебане пугаўём за двойку, ці то мама паставіць на калені за адарваны рукаў, ці то сам, не ўпісаўшыся на ровары ў паварот, рассадзіш сабе локці аб асфальт. Альбо сьлёзы голаду позьнім вечарам, калі лядоўня на замку, і няма нічога, акрамя прэснае гародніны, сыру й кіслых яблыкаў. Памятаеце? Далей – болей складана. Сьлёзы губляюць сувязь зь фізыкай, і тым цяжэй іх утрымаць. Не праходзіш па конкурсе празь ганебны атэстат, не бяруць на працу праз бародаўкі на руках, нявесты бягуць з-пад вянцу праз твае запалыя грудзі і няведаньне моваў, амбасады адмаўляюць у візах праз бруд у загібах пашпарту. І сталі б мы пераадольваць, калі б ведалі далейшае? Гады ідуць, і прычыны для сьлёзаў робяцца ўсё драбязьнейшыя: жонка пазьбягае ласкі, дачкі абзываюць старым бараном, хуліганы разьбіваюць люстэрка задняга агляду... Здаецца – да чаго сьмяхотна! Але рыданьні ірвуцца з глыбіняў усё нястрымней. І час ляціць, ляціць. Вось ужо плачаш зь нейкіх птушачак, зь нейкіх дурных кацянятак, зь вершыкі й песенькі. І вось ужо й птушачак ня трэба – ты плачаш і плачаш, і хай усё добра – але падвываеш і ўсхліпваеш, і нікому цябе не спыніць... Як невыносна сумна! Скажыце, брацікі, ці так сама ў вас? Ці мы падобныя? <...>