Калі мы з брацікамі ўзмужнелі, ані дня не праходзіла, каб Хуліё не расказваў нам у падрабязнасьцях пра сваіх прыгожых сябровак і пра сваё каханьне да іх, такое неаднолькавае і кожнага разу непадобнае. Але часам да яго падступалася мэлянхолія, і ён пачынаў абстрагавацца і абагульняць.
– Ведаеце, брацікі, я з самага дзяцінства чагосьці чакаю – і ад дзяўчынак, і ад дзяўчат, і ад жанчын. Чагосьці! Нейкіх асаблівых слоў, можа. Якія кудысьці паклічуць, усё аканчальна патлумачаць і ўсё назаўжды зьменяць! І пачнецца сапраўднае жыцьцё, шчасьлівае, паўнаводнае! Але чамусьці гэта ніколі не адбываецца...
– А я табе скажу па сакрэце, Хулі, – сказаў па сакрэце Толік, – у мяне хоць і жонка, і дзьве дачкі, але я таксама дагэтуль чакаю таго самага!
І яны сумна акруглілі вочы, і паляцелі летуценнымі поглядамі за гарызонт.
– А я вам скажу, хлопцы, – сказаў Колік знарочыста груба, – гэта вы зусім ня бабу чакаеце, а Бога.
І яны зь нечаканасьці нахмурыліся, і пачухалі патыліцы.
– А я вам скажу, – сказаў Валік, – гэта мы ўсе чакаем сьмерць.
Але Хуліё цярпець ня мог падобнае псэўда-філязофскае балбатні; у падобных выпадках ён моўчкі ўставаў і пачынаў зьбірацца ў кіно.