9 мая тата як заўсёды падняўся рана і адразу прыбраўся ў парадны цёмна-сіні гарнітур, цяжкі праз багацьце ордэнаў. У прыўзьнятым настроі ён спружыніста праходжваўся паміж сталамі, пашчыпваў вусы й камандаваў сэрвіроўкай: бульбачку сюды! морквачку туды! кветкі разьбіць на дзьве групы! садавіну пірамідкамі! сьпіну роўна, Толік! жывот уцягнуць! вымкнуць рок-н-рол, паставіць Гераічную сымфонію! Ролю, ролтан яшчэ рана! сурвэткі хаткамі! дзе рыбныя відэльцы? так вас разгэтак! надзьмуць шарыкі!
У гэты дзень сабраліся ўсе: мама сагнала паклоньнікаў-дэкадэнтаў і млява панавала побач з татам на чале галоўнага стала; Колік у беласьнежных спартовых нагавіцах ліха адкаркоўваў бутэлькі; Толік з жонкай і дачкамі сноўдаў з тэрасы на кухню, прыносячы ўсё новыя й новыя стравы, сальніцы ды перачніцы; Валік з таямнічай пасьмешкай паставіў ля сьцяны скрутак з падарункам таце, мяркуючы па форме – сваёй новай карцінай; Хуліё, ня ў сілах разлучыцца ні на імгненьне з новым каханьнем, прывёў яе з сабой – дзеву чароўнае прыгажосьці і юнацтва, і яна адразу выклікала ў мамы раўнівыя погляды. Роўна ў дванаццаць тата з грукатам крэсла ўстаў і ўзьняў келіх з шампанскім. Усе зьнерухомелі. Цішыня. Белыя сабачкі схаваліся пад стол і асьцярожна выглядалі.
– Я, – тата зрабіў паўзу для большай урачыстасьці, – Я, дарагія мае дзеткі, прайшоў усю вайну! Я біўся адважна. Вы можаце мной ганарыцца. Біў ворага ў хвост і ў грыву! Гнаў гада да самага Бэрліна! Паказаў фрыцу саву смаленую!
– У якіх войсках ты змагаўся, хані? – сьвецкім тонам спыталася мама.
– Паказаў, кажу, фрыцу саву смаленую! Тост нельга перарываць, – ён паклаў маме руку на плячо, зазірнуў у келіх і трохі памарудзіў, усё-такі зьбіўшыся. – Дык што гэта я казаў? Ага! Падумайце: калі раз за разам абвяшчаць тост за перамогу, ці ня будзе гэта выглядаць занадта саманадзейна й самаўлюбёна? Ці наадварот, занадта баязьліва, быццам мы, дрыжучы са страху, дзяўбем мантру-абярэг? Ці нават з такога пункту гледжаньня: фрыцы ж таксама пілі за перамогу, аднак не перамаглі, так ці не? Такім чынам, каб ураўнаважыць перакошаньні й выратаваць адным стрэлам мноства зайцоў, я ўзьнімаю гэты келіх за паражэньне! Ура!
Дзева, прыведзеная Хуліё, засумнявалася й кінула некалькі хуткіх поглядаў па бакох: як мы ўспрымем? Але нам было не прывыкаць! Мы й вокам не міргнулі, і зараўлі: Ура! Ура! Ура!