«Нам заставаўся разам адзін дзень.
Мы накінуліся адно на аднаго, мы лашчылі адно аднаго, мы ўгрызаліся, мы ўпіваліся, мы ўсмоктвалі кожную рыску, але целы такія канечныя.
Мы сьнедалі й абедалі, і нам здавалася, што ў нас яшчэ столькі часу.
Мы размаўлялі, але думкі такія канечныя.
Мы глядзелі кіно, а потым шкадавалі, што змарнавалі дзьве каштоўныя гадзіны.
Мы ўспаміналі, мы сьвяціліся, мы сьмяяліся.
Мы плакалі.
Мы выкурылі цыгарэту.
Калі ж скончацца гэтыя бясконцыя паўгадзіны! Якой-небудзь музыкі!
Апошнія пяць хвілін, унутры так пуста, а ўсё вакол павялічылася, выпучылася.
Апошні погляд у вочы.
Бывай.
Бывай.»