Аднаго разу бліжэй да вечару, перад адным са шматлікіх летніх сьвятаў, Хуліё прызнаўся нам, што пакахаў цырульніцу. Ён павёў нас сьпярша па праспэкце, потым скрозь трохпавярховыя каштанавыя вулачкі, і спыніўся перад пыльнай вітрынай з выявай грэбню. За шклом сядзела самотная матрона, паліла цыгарэту ў касьцяным муштуку і разгадвала крыжаванку. «Хулі! Няўжо гэта яна? Яна ж фарбаваная!» – тактоўна намякнулі мы на перавагу ейнага ўзросту. Але гэта была толькі фармальнасьць – мы ведалі, што каханьне Хуліё заўсёды вышэйшае за ўмоўнасьці і абставіны. «Што мне рабіць? – спытаў ён рады, – як заваяваць ейную спагаднасьць?» Мы разглядалі цырульніцу, елі яблыкі і раіліся. Ісьці да яе стрыгчыся было нікчэмна, пасылаць кветкі – банальна. Мы пастанавілі дзеля знаёмства і ўзаемнага запаленьня зладзіць нешта кшталту выратаваньня ад разбойнікаў, толькі наадварот, каб разбойніца была яна – фатальная і рамантычная, але з патрэбаю ў клопаце. Мы ўваліліся ўсе разам і загадалі: «Рукі за галаву! Мы камісары. Паступіла інфармацыя, што ў вашай цырульні захоўваюцца шэдэўры, якія былі прысвоеныя нацыстымі ў час другое сусьветнае вайны». Колік выцягнуў татаў рэвальвэр і папераджальна крутнуў барабан. Цырульніца неахвотна адарвалася ад крыжаванкі і з дакорам глядзела на нас. «Няўжо незразумела? – патлумачыў ёй Валік, – імем закону паказвай тумбачкі!» Яна грузна паднялася й пачала адчыняць парэпаныя дзьверцы, а Хуліё захоплена разглядаў ейную стаць. Мы схіліліся да тумбачак і старанна прастуквалі кожную, выяўляючы падвойныя сьценкі. Я быў бліжэйшы за ўсіх да Хуліё і чуў, як ён зашаптаў цырульніцы: «Уцякайма са мной! Я выратую цябе! Памагатыя падкупленыя! Білет на параход на дваіх – толькі ты ды я!» І яна паверыла, і прыціснулася да ягонага пляча. Замершы, мы назіралі на ейным твары далікатныя хвалі: давер, ўдзячнасьць, надзею на шчасьце. Яны высьлізнулі на вуліцу, прыхапіўшы толькі самае неабходнае – жамчужныя каралі, пашпарты, аблігацыі – спынілі таксоўку ды зьніклі ў напрамку да паўночнага порту.