Піліп Ліпень Гісторыя Ролянда 0A1

Пра фарбоўку платоў

Калі мой брат Валік, мастак, быў малады, ён раз на год увясну кідаў маляваць партрэты і наймаўся да кагосьці з гараджан маляром. Сапраўдны мастак, заяўляў Валік, павінен умець фарбаваць. Мастак, які ня ўмее пафарбаваць плот, падобны да шэф-кухара, які ня здольны пасмажыць яечню. Ганьба гэткаму мастаку! Нацягваючы камбінэзон, ён абводзіў нас пільным поглядам, быццам мы таксама мелі дачыненьне да мастацтваў. За дзень, асабліва калі фарба была жоўтая, Валік мог пафарбаваць па пэрымэтры двароў пяць, а гэта ж цэлы кілямэтар платоў. Прафарбаваўшы тыдзень-другі, ён задавальняўся, здымаў камбінэзон і вяртаўся да мальбэрта.

Але прыходзіла лета, фарба на платах трэскалася са сьпёкі, і на дошках праступалі выявы, якія складаліся ў партрэты: нейкія незнаёмыя постаці, няясныя, туманныя, то дарослыя, то дзеці, то старыя. Гараджане ня скардзіліся на Валіка, ім гэта нават падабалася – яны разглядалі ўзьніклыя твары, абмяркоўвалі, пасьмейваліся, а часам і хваліліся адзін перад адным, у каго больш артыстычна. Валік жа, які не вяртаўся на адно месца двойчы, доўга ні пра што не падазраваў, а калі яму нарэшце расказалі пра нечаканы эфэкт, быў вельмі раззлаваны – бо ён, атрымліваецца, ня ўмеў як сьлед пафарбаваць плот.

У чарговую вясну ён пачаў фарбаваць больш павольна і дбайна, наносіў два пласта з інтэрвалам, каб не засталося ні найменшае прагаліны. Пасьля кожнага плота ён запрашаў нас ацаніць ягоную працу; мы ўважліва ўглядаліся, не знаходзілі ані заганаў, ані неаднароднасьцяў, і супакойвалі Валіка. Новыя платы пасьпяхова вытрымалі лета, але восеньню, нажаль, вятры і дажджы прымусілі фарбу пажухнуць, набухнуць, выцьвісьці плямамі – і партрэты праявіліся з новай сілай. Рысы твараў набылі выразнасьць, настроі – глыбіню, і цяпер яны глядзелі прама ў вочы, іншыя сур’ёзна, іншыя з усьмешкай, а іншыя з пагардай. Валік злаваўся, хадзіў змрочны, а гараджане радаваліся.

Наступнай вясной да Валіка выстраілася цэлая чарга ахвотнікаў да мастацтва, але ён прыняў толькі адзін заказ, у пажылой выхавальніцы. Ён купіў самыя трывалыя фінскія фарбы, купіў замест валіка нямецкі фарбапульт, і працаваў з гэтым плотам цэлы месяц: зачышчаў наждачкай кожную дошку, грунтаваў і паліраваў паверхню да поўнае гладкасьці, пакрываў італьянскім пакостам, фарбаваў у тры пласта, а зьверху наносіў ахоўны вадастойкі лак. Мінула лета, мінула восень, а узімку, у самыя маразы, з плотам здарылася такое... Пажылая выхавальніца прыбегла да Валіка праз завіруху, у тапках – яна стаяла й глядзела на яго застыглымі вачыма, і ў іх яшчэ можна было ўбачыць водбліск асьляпляльнай прыгажосьці, што засьвяцілася з плота.

У наступны ж дзень плот раскупілі па дошках бліжэйшыя галерэі, музэі й калекцыянты, а Валік нават не пайшоў глядзець. З тых часоў ён больш аніколі не фарбаваў платы, больш анічога не заяўляў, і ў ягоных бакенбардах завялася першая сівізна. А аднойчы мы засьпелі яго на выхадзе з будаўнічага рынка, з шырокай дошкай у руках. Памуляўшыся, ён патлумачыў нам, што мае намер шліфаваць, апрацоўваць і фарбаваць гэтую дошку незьлічонымі пластамі доўга-доўга, шмат гадоў, можа нават да самае сьмерці – каб потым, рана ці позна, на ёй успыхнуў і зазьзяў Абсалют.