<...> Сёньня наогул нейкі дзіўны выдарыўся дзень, зламаліся тры лінейкі запар, а потым верабей заляцеў у фортку, ледзь выгнаў на вуліцу, але гэта ўсё драбяза. Пасьля абеду прыйшоў хлапец з суседняга дэпартамэнту, мы зь ім ня вельмі знаёмыя, так, здароў-здароў, і прынёс канвэрт.
Гэта вам, кажа. Мне? А што там? А тамака грошы, бярыце. Грошы? Якія грошы? Ну, там ня вельмі шмат, паўтары тысячы даляраў, для вас. Паўтары тысячы? Гэта такая прэмія, ці што? Ды не, ня прэмія, гэта я сам сабраў, адмыслова для вас, зрабіць прыемнае. Прыемнае?? Ну, купіце сабе штосьці, я ад чыстага сэрца.
Я падумаў быў вясёлкава, можа ён закахаўся? Але не ж, у яго жонка й дзетачкі быццам, і каляндар зь дзяўчынаю ў бікіні над сталом, дый я прыгажун сумніўны, не, тут нешта іншае. Можа, я выглядаю, як жабрак, і ён хоча дапамагчы? Ці мо ён гангстэр які ці наркадылер, і думае, што я яго недзе бачыў, і за маўчаньне плаціць? Але ён кажа – не, не, што вы! Гэта проста падарунак, ад душы, зарабіў, адкладваў патроху і вам дару. Ну дык купіў бы мне скрыню гінэса, быў бы нармалёвы падарунак? Не, гінэс – гэта занадта просты падарунак, а мне хочацца нешта ярчэйшае, нібы маленькае сьвята. Сьвята??
Карацей, я яго выставіў і грошы браць ня стаў, бо раптам заўтра ягоная жонка заявіцца з паліцыяй, ці яшчэ якая-небудзь засада? Хіба можа чалавек узяць і грошы проста так падарыць? Лухта.
Як вы там, братачкі? <...>