Мой брат Валік, мастак, вельмі доўга не мог дамагчыся прызнаньня. Людзі ў нашым горадзе былі перанасычаныя мастацтвамі, яны толькі й ведалі, што абурацца й высьмяхацца. Сьпярша Валік вельмі балюча перажываў свае выставы, на кожнай зь якіх яго нязьменна прыніжалі і аб’яўлялі нікчэмным эпігонам, але потым прызвычаіўся, асвоіўся і адбрэхваўся спраўна. Бывала, падыдзе да яго якая эрудыяваная кабета з мастацтвазнавак і скажа:
– І навошта было маляваць гэтыя марыны? Усё роўна да Айвазоўскага не дацягнеце.
– А ў вас дзеці ёсьць? – пытаўся Валік, нават не задумваючыся.
– Вядома! – напышліва адказвала кабета.
– І навошта было нараджаць? Хіба яны стануць Македонскімі?
– Хам!
– Манюка! – рагаталі мы з брацікамі. – Няма ў цябе ніякіх дзяцей, мы ж ведаем!
Ці, бывала, падыдзе які часапісец з фотаапаратам і прагундосіць:
– Вам не здаецца, што ваш пэйзажны стыль занадта нагадвае Шышкіна?
– Сапраўды? – хмыкаў Валік, – а вам не здаецца, што ваш нос занадта нагадвае нос Рэпіна?
– Дазвольце, але ж я не абіраў свой нос!
– А чаму чаравікі як у сутэнёра? Ці таксама не абіралі?
– Што?.. Ды я зараз!..
Але мы з брацікамі ўжо абсядалі яго, разьмінаючы адзін аднаму трыцэпсы. Шышкіна, кажаш, нагадвае? Пойдзем-ка з намі ў прыбіральню, сябрук.
Пакрысе выставы зрабіліся нашай улюбёнай забаўкай. Бывала, мы стаялі у Валіка за сьпіной і падганялі: малюй, малюй! А калі ён не пасьпяваў, дык несьлі выстаўляць ягоныя старыя карціны, усё роўна ўсім было ўсё роўна.