Калі сыноптыкі абяцалі некалькі сонечных дзён запар, тата выпраўляўся ў гастраном, купляў тры-чатыры булкі чорнага хлеба і наразаў яго роўнымі лустамі на садовым століку.
– Але татухна, няўжо ты сапраўды мяркуеш, што?..
– Так, – рахмана адказваў ён.
Тата нацягваў над хлебам танюткую белую марлю, каб не садзіліся мушкі.
– Так, у кожны момант можа пачацца, – казаў тата. – Вы проста мала чаго ў жыцьці бачылі, дзеткі.
Уночы тата раз-пораз падымаўся і правяраў сыноптыкаў – а раптам усё ж такі зьбіраецца дождж?