Больш за ўсё на сьвеце наш тата любіў пазычаць грошы. Ані дня не праходзіла, каб ён не прыносіў дадому новы пульхны канвэрт з асыгнацыямі – то ад суседзяў, то ад калегаў, то ад аднаклясьнікаў, то ад бакалейнікаў, то ад стаматолягаў. Кожнага разу, здымаючы капялюш, ён патрасаў канвэртам і гукаў у наш бок: пазычайце сьмела, дзеткі! пазычайце памногу! пазычайце з ахвотай! Мы звычайна не згаджаліся і наўмысна пярэчылі яму – каб ізноў паслухаць павучальную казку пра добрасьць пазыкаў. Нам падабалася, што ў галоўнага героя з аповеду ў аповед непрадказальна зьмяняюцца рысы, кшталту прычоскі, даўжыні носу або прыхільнасьці да пэўнага гатунку зубнога парашку, і мы ўгаворвалі тату маляваць яго як мага больш падрабязна. Тата моршчыўся і нецярпліва апісваў зьнешнасьць, біяграфію, жыцьцёвы ўклад, звычкі, а потым, са значнасьцю зірнуўшы на нас, пераходзіў да бессэнсоўнай існасьці. Нібыта той чалавек пражываў у некаторым царстве і да сутаргаў не любіў пазыкаў, і нават ня толькі грашовых, а ў любых відах і формах. І нібыта аднойчы, чысьціўшы зубы, ён памеркаваў, што шчасьлівая і поўная асалодаў маладосьць – гэта таксама ня што іншае, як пазыка, узятая ў старасьці, які неўзабаве прыйдзецца зь лішкам вяртаць хваробамі, беднасьцю і адзінотай. Зрабіўшы гэтую выснову, ён зразумеў, што праз сваю бестурботнасьць ужо пасьпеў багата пазычыць, і пачаў пасьпешліва выпраўляць становішча. Ён спусьціўся па вуліцах уніз, да занядбаных докаў, і, абраўшы самае вільготнае і цёмнае сутарэньне, пасяліўся там пустэльнікам. Сілкаваўся ён сьлімакамі і вустрыцамі, пітную ваду браў са зьліўной трубы запалкавае фабрыкі, а зубы чысьціў пяском і піўнымі вечкамі. Неўзабаве ў яго разьвіўся кашаль і каленныя дрыжыкі – добрыя знакі, што пацьвярджалі слушнасьць шляху – і ён бавіў вечары, падсумоўваючы колькасьць часу, што засталася для выплаты пазыкі і аканчальнага выкупу. Атрымлівалася гадоў пяць ці дзесяць, у залежнасьці ад спосабу вылічэньня, але дзеля пэўнасьці ён пражыў у сутарэньні спачатку пятнаццаць, потым яшчэ тры, а потым нечакана здырдзіўся. «Што значыць здырдзіўся, татухна?» – пыталіся мы. «Гэта значыць паляцеў у вырай, дзеткі! Гэта значыць дарма выплачваў, гэта значыць дарма пазыкай грэбаваў!» Мы расчынялі ружовыя раткі, жадаючы спрачацца, але тут ўваходзіла мама, і тата, ужо ня слухаючы нас, тэлефанаваў у рэстарацыю, заказваў шампанскае, вячэру і торт.