Трасучыся са страху, я прасядзеў паміж плітой і мыйкай ўсю раніцу. Трывожны вецер пастукваў форткай, падрыгваў фіранкай. Нага дранцьвела, казыталася, калолася іголачкамі, а потым быццам зьнікла, стаяла асобным прадметам. Чорны павучок доўга-доўга спускаўся па куце, агінаў маё плячо, агінаў локаць... схаваўся ў шчыліне пад ліштвай. Палудзень. Цень аконнае рамы доўга-доўга поўз па падлозе, пераламваючыся на табурэтах, бялеў... растаў пад сталом. Набліжаўся вечар, Паляўнік ня йшоў, але страх не праходзіў.
Калі нарэшце шчоўкнуў ключ, я тузануўся, спатнеў, прахалодныя струменьчыкі пацяклі па рэбрах. Лёгкія крокі – гэта магла быць і дзяўчына-гаспадыня, і бясшумны ён! Але пяшчотны кашаль выдаў жаноцкасьць – і я рвануўся са свайго закутка, прывалокваючы чужую непатрэбную нагу, убачыў яе, упаў. Я абняў яе за туфлі і залапатаў:
– Выратуй! Выратуй!
Яна прысела, ускудлаціла мае валасы і запэўніла:
– Я выратую цябе.
Яна вырвала лісток з нататніка і рупліва-нахільна напісала адрас свайго лецішча, гадзіну на паўночнай электрычцы. «Там цябе ня знойдуць. Ніхто ня ведае, а бабуля памерла». Я цалаваў яе туфлі, цалаваў калготкі на костачках, такія непрыемныя вуснам – і тут грынуў званок! Аглушальна!
– Выратуй! Выратуй! – бязгучна прашаптаў я.
– Я кахаю цябе, – бязгучна адказала яна.
Яна штурхнула мяне за вешалку, пазахінала кажухамі і расчыніла дзьверы. Цішыня. Ён, ён, бясшумны Паляўнік! Я ўціскаўся ў сьцяну, адасабляючыся ад кажухоў, каб яны ня ўздрыгвалі праз удары майго сэрца. Толькі б не паглядзеў, толькі б не паглядзеў! Два ціхіх кроку, выразнае дыханьне забойцы. Чаму яна маўчыць? Але яна не падвяла, не дала паглядзець:
– Заходзьце! Вось сюды, сюды. Як прыемна ад вас пахне... дазвольце... ах, нічога, проста нітачка ў вас на каўняры. Вось сюды, сюды сядайце. Гарбаты? Сыру? Ах, і добра, што ня хочаце, я толькі што са службы і да таго стамілася... Нічога, калі я прылягу? Не-не, ня рухайцеся... О, мае ножкі, як вы натрудзіліся... Вы не маглі б трошачкі..? Так, вось так, вось так... О... Які вы моцны! Так, так... Калі ласка... Так, так... О!..
Ложак выратавальна рыпаў, і я адважыўся рассунуць кажухі, павольна-павольна, плачучы з жаху і баючыся ўсхліпнуць. Яна пакінула дзьверы прыадчыненымі, мая ахвярная! Бласлаўляючы яе, я сьлізгануў на пляцоўку і паляцеў уніз па лесьвіцы, праз тры, празь пяць прыступак, да трамвая, на вакзал.