Піліп Ліпень Гісторыя Ролянда 039

Гэта наш апошні шанец

Пасьля агляду я ачуўся пазьней за ўсіх. Астатнія – іх, здаецца, было трое – ужо размаўлялі, сьвяціліся далёкімі каляровымі плямкамі ў чарнаце. Цёмна, але не балюча.

– Сказалі, буду займацца прэстыжнымі аўто, – бойка вяшчала чырвоная. – А я на машыны знаюся выдатна, мне лекарка часопісы зь бібліятэкі прыносіла два гады запар. Усё ведаю! Сказалі, ты нам спадабаўся, выяві сябе, і мы цябе так прасунем, што любы пазайздросьціць. За год, сказалі, можна топ-ботам зрабіцца. Бо ў мяне ўсе здольнасьці ёсьць. З усіх мяне аднаго выбралі! Сказалі, у мяне будуць вялікія льготы, а калі здолею, дык у міжнароднае перавядуць. А я нават не рыхтаваўся, так, распавёў пра сябе трохі, і адразу запаважалі. Таму што...

– Ай, машыны – гэта нудна, – звонкі бурштынавы галасок, пэўна дзяўчынка, магчыма тая самая нявідучая, зь якой я ішоў. – Мне таксама прапаноўвалі, але я абрала музыку. Рэклямаваць новыя альбомы і канцэрты! А ты, Куценька?

– Нярухо-омасьць, новабудо-оўлі, – нарасьпеў працягнуў сірата з саляных шахтаў, ясна-сіні, яго нельга было не пазнаць. – Там до-обра, вакол лясы і палі, і птушкі ў небе сьпяваюць, а паветра салодкае-салодкае. Глядзі-іце, і гэты прачнуўся.

– Прывітаньне! – яны крыху наблізіліся, плыўна пагойдваючыся. – Як цябе завуць?

– Ролянд, – адказаў я і засьвяціўся пурпуравым.

– О, прыгожанькі! І што табе сказалі?

– Хто?

– Ну, на аглядзе? Куды цябе вызначылі?

– Ня ведаю... я нічога не зразумеў. Згадвалі нешта пра локшыну... Ролтан, каб дакладна.

Яны захіхікалі, дробна уздрыгваючы: якая лухта!

– Навошта ж ты згадзіўся? – спытала дзяўчынка.

– Ты што, зь недаразьвітых? – спытаў аўтазнаўца.

– Я нармальны.

– А як сюды патрапіў наогул?

– Мяне мама з татам адправілі, каб прафэсію атрымаў.

Яны захіхікалі: мама з татам! прафэсію!

– Дзіво-отна, – прасьпяваў сірата, – мы ўсё з прытулаў ды са шпіталяў, у цяжкіх выявах, не жыхары-ы. Гэта наш апошні шанец быў. А ты на што хварэ-эў?

Я сутаргава прыдумляў, на што ж такое жудасна-сьмяротнае я хварэў, але ў галаву нічога ня йшло, акрамя катару, і было так сорамна, так сорамна, што хацелася згаснуць.