Пасьля баршчу прамовіў трэці пажарнік. Ён расказаў, што даўным-даўно, калі яшчэ ягоны дзед быў курсантам, у іхнае брыгадзе служыў пажарнік сярэдняга ўзросту, у чыне мічмана, рахманы і разважлівы, заўжды ладна прымагляваны. Ён меў вялікія крэпкія зубы, умеў хутчэй за ўсіх размотваць пажарны рукаў, а пах дыму чуў за цэлых пяць міляў. І вось аднаго разу ішоў ён з прыгажуняй жонкай ці то ў кіно, ці то ў тэатар, і раптам кажа ёй: пяройдзем на другі бок, бо нейкае нядобрае прадчуваньне. І праўда, толькі яны перайшлі, як зьверху хруснула, і на ходнік павалілася здаравенная цагліна, у тое самае месца, дзе яны б зараз апынуліся. Парадаваўся мічман на сваю інтуіцыю, пачаставаў жонку ліманадам. А праз тыдзень другі выпадак. Выходзіў ён уранку з суседам з пад'езду, і раптам цап суседа за руку: чакай! Бо нядобрае прадчуваньне. Спыніліся яны, а празь імгненьне бахнула ў небе, і маланка лупанула прама ў ганак. Во як. Але далей – болей. Наступнай раніцай выйшаў мічман з кватэры, дачакаўся ліфта, а ў ліфце іншы чалавек зьверху спускаецца. Едзеце? Не, ня еду, і вы выходзьце хутчэй, бо нядобрае прадчуваньне! І выцягнуў мужыка зь ліфта без тлумачэньняў, і толькі дзьверы зачыніліся, пачуўся страшэнны грук, скрыгат, а потым, далёка ўнізе – гах! – гэта ліфт абарваўся і грымнуўся. З таго дня мічман наогул кінуў выходзіць з кватэры – бо прадчуваньне не дазваляла. З працы ён звольніўся, папярэдзіўшы ўсіх калег пра нядобрыя прадчуваньні. Ніхто яго не паслухаў, і дарма: на наступны дзень загарэлася пажарнае дэпо і згарэла дашчэнту, а палову пажарнікаў пад суд аддалі за нядбайнасьць і невыкананьне. Мічмана тым часам нядобрае прадчуваньне пачало адціскаць у спальню: то тостар стрэліць хлебам амаль у вока, то лядоўня затрасецца і сьцебане токам, то з вадаправоднага крану раптам пальецца атрутная кісьля. Ён адаслаў жонку зь дзецьмі да бацькоў і схаваўся пад канапу, абклаўшыся пухоўкамі. А нядобрае набліжалася ўсё бліжэй і бліжэй: з трэскам развалілася шафа, у суседзяў зьверху прарвала каналізацыю, са столі сарвалася лямпа й разьбілася на вострыя аскепкі. Калі задыміліся шпалеры, мічман ня вытрымаў – выскачыў на балькон, з балькона на дрэва, з дрэва на зямлю – і пабег! А мы яго ўжо пільнавалі за рогам з ломамі – бо Галоўны Пажарнік патэлефанаваў нам і загадаў зьнішчыць гэтага ёлупа, празь якога ўсе бядоты. Мы пагналіся за ім, але набліжацца баяліся – сьвет вакол яго разбушаваўся страшэнна! Падалі велізарныя дубы, наляталі вісклівыя сьмерчы, асядалі падмуркі, сыпаліся мэтэарыты, успыхвалі бэнзакалёнкі, а ў асфальце расчыняліся грозныя прорвы з бурлівай лавай. Мічман доўгімі скокамі імчаў да рэчкі, спадзеючыся на паратунак у прахалодзе хваляў, але прадчуваньне ў апошні момант здрадзіла яму: з вады ўспучылася неверагоднае вышыні цунамі, памарудзіла імгненьне і абрынулася на мічмана ўсёй моцай.
І сьвет адразу зьнерухомеў, заціх.
Вось з тае пары ў нас у горадзе і зрабілася ціха, дзеткі.
– Але чаму ён быў мічман? – спытаў Колік, аднак пажарнікі ўжо падняліся і разьвітваліся: паціскалі рукі таце, казалі камплімэнты маме, а нам падарылі па чырвонаму цукроваму пеўнічку.