Аднойчы, бліжэй да абеду, тата гучна паклікаў нас у гасьцёўню. Адклаўшы гульні, мы спусьціліся ўніз і замерлі ў паважлівым чаканьні. Тата паглядзеў на маму, мама кіўнула.
– Дзеці, – сказаў тата. – Мы доўга адкладалі гэтую навіну, але час надышоў. Дык вось: у вас ёсць яшчэ адзін брат. І пойдзем адразу знаёміцца.
Мы зьдзівіліся, але зрабілі выгляд, што нічога такога. Усьлед за бацькамі мы прайшлі ў правае крыло, падняліся па лесьвіцы і апынуліся перад звычайнымі хваёвымі дзьвярыма. Тата націснуў на клямку, штурхнуў дзьверы і прапусьціў нас наперад. Сьветлы пакой, акуратны ложак, стол, кніжныя паліцы з політэхнічнымі слоўнікамі. Ля вакна муляўся цыбаты хлопчык у шэрым строіку.
– Гэта Валік, – шапнуў тата за нашымі сьпінамі, і яны з маці ціха адышлі, каб нам не перашкаджаць.
Мы раўніва агледзелі пакой і, ня ўбачыўшы цікавага, запыталіся:
– Дзе твае цацкі?
Валік прыадчыніў рот, потым зачыніў і паціснуў плячыма.
– Ўва што ты ўмееш гуляць?
– У шахматы.
– А ў тэтрыс?
– Не.
– Мы цябе навучым.
– Сапраўды?
Валік раптам надзвычайна ажывіўся: ён падбег да нас, пачаў паціскаць рукі, сьмяяцца, зазіраць у вочы.
– Дык вось вы якія, мае брацікі! Тата доўга не хацеў мяне да вас пускаць, маўляў, вы гуліганы й навучыце мяне благому. Але ж гэта перабольшаньне? Так? Зараз тата раптам дазволіў, незразумела чаму – можа, пераканаўся, што я таксама гуліган? Ах, я ўжо ведаю, што мы будзем добрымі сябрамі! Хто з вас Хуліё, дазвольце мне адгадаць? Ты? Ура! Вось бачыце, вось бачыце! Я так даўно марыў пра вас, і вы нават сьніліся мне. А я, ці сьніўся вам я?
Мы, вельмі расчуленыя, сардэчна цалавалі Валіка і запэўнівалі, што і ён нам сьніўся.
– Але што ж гэта я! Запрашаю!
Ён пасадзіў нас за стол, разьліў па кубках гарбату ды пасунуў кожнаму сподачак зь печывам і мармэлядам. І раптоўна спыніўся й гукнуў:
– Мо пойдзем у лес? Па грыбы, па ягады! Вы любіце па грыбы?
Мы шчыра ўхвалілі грыбы, і ён зазьбіраўся: расчыніў шафу, надзеў кашнэ і плашч, абраў моцны кошык, прычасаў шчотачкай валасы і прысеў на ложак, каб перашнураваць туфлі. Але тут яго напаткала зьнясіленасьць: ён сядзеў, абапёршыся локцямі на калені, і ня рухаўся. Мы дапілі гарбату.
– Валю?..
– Ах, пакіньце мяне…
Але мы, вядома ж, не пакінулі яго, павялі з сабой і з тае пары больш не расставаліся.