Калі нам з Ху́ліё, маім зводным братам, яшчэ дарылі падарункі на Каляды, за некалькі дзён да сьвята мы традыцыйна перакопвалі ўсю хату, шукаючы чырвоныя шкарпэткі. У Санту мы ўжо тады ня верылі ні на грош і, пераглядваючыся, як ваўчаняты, па некалькі разоў на дзень плянавіта абшнарывалі кожны пакой.
У адзін з такіх ператросаў мы натрапілі на радовішча зубных шчоткаў: у ніжняй шуфлядзе камоды, пад матулінымі швэдрамі. Першую шчотку, сінюю, знайшоў Хулі. «Ролю, бач! Старая зубная шчотка! Навошта яна тутака?» Ён скокнуў на крэсла, адчыніў фортку й зашпурнуў шчотку ў цёмна-сінюю вечаровую прастору. У той дзень падарункаў мы не знайшлі, і ўраніцу аднавілі пошукі з новымі сіламі.
На гэты раз у камодзе корпаўся я. Шчотка ляжала на самым нізе, паміж махеравым швэдрам і газэтай, якая высьцілала дно. Тронак быў шэры, зь серабрыстымі іскрынкамі. Шчацінка роўная, белая. «Ролю? Ты чаго там? Нутка... Ваў, каб я падох! Шызануцца можна! Зноў шчотка, у тым жа месцы!» І мы забыліся пра падарункі, і заняліся навуковымі экспэрымэнтамі.
Высьветлілася, што шчоткі зьяўляюцца ў шуфлядзе выключна па адной, ва ўмовах наяўнасьці ня менш за тры швэдары ў стосе, але ніяк не часьцей чатырнаццаці разоў у суткі. Тронкі: белыя, чырвоныя, зялёныя, палавые, у падоўжную палоску, у рубчыкі, з паўпразрыстымі ўзорамі, з гумовай акантоўкай, са спружыністым зыгзагам; шчацінкі: новенькія і бліскучыя, зь лёгкімі сьлядамі пасты паміж валасінкаў, жоўклыя, сьцёртыя да самага заснаваньня, фарбаваныя перакісам, заплеценыя ў касічкі й нават сівыя.