Больш за ўсіх сьмерцю таты быў узрушаны Толік. Ён падоўгу сядзеў на матрацы, калупаючы пальцам пыл у лагчынках шыўкоў, атупела блукаў позіркам па кніжных паліцах, маўчаў, а калі зьяўляўся хтосьці з нас, хапаў за руку і адчайна ўзіраўся ў вочы. Вусны ягоныя ўздрыгвалі, бровы падымаліся жаласнай хаткай. «Уявіць не магу», – шапнуў ён нам, кіўнуўшы на двор, на дачок. Мы зразумелі: ён падумаў пра іхнае пахаваньне. Мы стаялі ля вакна і назіралі, як ягоныя бялюткія дзяўчынкі з рогатам ганяліся за сабачкамі. Сукеначкі, сандалікі, блакітныя банты. Як мы маглі яго суцешыць? Як угаворваць, як пераконваць?
Мы паспрабавалі захапіць Толіка ягонай даўняй марай, сядзібай на ўзьбярэжжы. Узяўшы калькулятар, мы доказна падлічылі, што да пяцідзесяці пяці можна пабудаваць невялікую вілу, вырасьціць ружовы сад і жыць бяз клопатаў да самага канца, яшчэ гадоў дваццаць. Ці дзесяць, ці трыццаць, тут ужо як пашанцуе, пераконвалі мы Толіка, ад спадчыннасьці залежыць; уяві – дваццаць гадоў на віле, на беразе мора! Толік быццам зацікавіўся, і нават пачаў выпытваць пра мэтры квадратныя і пра гатункі, але мы адчувалі, што гэта павярхоўна.
Празь некалькі дзён мы знайшлі Толіка ў садзе пад яблыняй. Ён выглядаў вінаватым, але адначасна радасным, нібы вызваліўся ад цяжару. На ягоным твары зыбаліся шэрыя цені лісьця, па рукаве поўз жук. Мы ня выпусьцілі ні сьлязінкі: гэта была здрада. Ягоная ўдава, станістая румяная філялягіня, нават не пажадала наблізіцца – паглядзела здалёку, сабрала дачок, сабакаў і зьехала, і мы былі зь ёй згодныя. Мы прыбралі Толіка ў ягоны ўлюбёны ільняны гарнітур і ўсунулі ў нагрудную кішэню ягоны ўлюбёны цыркуль. Завялі касэту зь Ніньзя цьюн, паставілі вазы зь вяргінямі, прычасалі. Мама сьпякла піражкі з тварагом. Мы сядзелі ўкруг на табурэтках, елі піражкі і пачуваліся атупела. Ня тое каб мы злаваліся на яго, але было прыкра. Толькі й добра, што тата не даведаецца.