Тата быў строгі да Хуліё, свайго сына ад першай жонкі. Асабліва ён не любіў ягоных каханьняў. Даведаўшыся, што Хуліё зноў закаханы, тата тым жа вечарам склікаў нас да свайго прапахлага карыцай і апэльсінамі ложа. І расказваў якую-небудзь злосную, жорсткую казку. Быццам бы жылі-былі прыкладам ну... Ну хай хлопец і дзяўчына, і ў сьветлы вясновы дзень яны ўпершыню дакрануліся вуснамі вуснаў. І кахалі яны адно аднаго так моцна, што нічога вакол не заўважалі. Плылі аблокі, зьмяняліся дні й ночы, зімы й леты, а яны ўсё глядзелі адно аднаму ў блакітныя вочы й кружыліся, кружыліся. Пацалунак за пацалункам, шчасьлівы сьмех, замілаваны шэпт… Завітала да іх аднойчы чароўная фея і зморшчылася: што за памыйніцу вы тут разьвялі? Усюды аб’едкі, агрызкі, шкарпэткі, сьлізкія талеркі, пустыя бутэлькі, мёртвыя мухі, ірваныя гумкі. Гнілыя яблыкі. І самі ляжаць у лужыне бруду, абняўшыся: тлустыя, маршчыністыя, храпуць, булькаюць...
– Тата, спыніся зараз жа! – Хуліё ўскокваў і ўцякаў на тэрасу.
Тата проста зайздросьціў яму. Зьнясілены сівы старэча: плакаў, зачыніўшыся рукой. Мы пагардлівым цугам выходзілі ад яго і самі складалі канец: зайздросная фея заблытвалася ў правадах лямпы й згарала праз электрычны ток-шок. А яны нават ня чулі. Радасна сьмяяліся, глядзелі на ўсход сонца, трымаліся за рукі, гладзілі адно аднаго па валасах, ніколі не паміралі.