Аднойчы ўдосьвітку нас абудзілі хроп і ржаньне. Спачатку мы падумалі, што нам прысьніўся сон, і працягвалі ляжаць, заспана пераглядваючыся. Але зыкі паўтарыліся, зараз ужо ў зваротным парадку: спачатку іржаньне, а потым хроп. Мы выйшлі на балькон, і на сапраўды ўбачылі ўнізе каня, карычневага з чорнай грывай. Мы накінулі махрыстыя турэцкія халаты і спусьціліся да яго. Ён стаяў рахмана, зрэдку ўздрыгваючы скурай. На конях мы зусім ня зналіся й нікроплі не разумелі, якой ён пароды і скуль узяўся. «Магчыма, гэта конь Пржэвальскага, – зьмеркаваў Толік, – ён адбіўся ад табуна й забрыў да нас». «Болей падобны да траянскага каня, – западозрыў Колік, – ад ворагаў». Мы з апаскаю агледзелі каня, але нічога пагрозьлівага не знайшлі. «Можа, ён уцёк з цырка альбо зь мясакамбіната?» – паспачуваў Хуліё. Але сьлядоў зьдзекаў, катаваньняў ці спробаў забойства таксама не было; конь нават дазволіў сябе пагладзіць, не брыкаючыся й не шарахаючыся. «Давайце лічыць, што гэта нам тагасьветнае вітаньне ад Пятрова-Водкіна», – прапанаваў Валік. Мы прыжмурыліся: водбліскі ранішняга сонца на ягонай гладкай шэрстцы папраўдзе былі чырвоныя. Мы паспрабавалі пагаварыць з канём і патлумачыцца: «Мы, конь, зусім ня знаўцы, каб ты разумеў. Скакаць мы ня ўмеем, а араць нам няма патрэбы». Конь ніяк не рэагаваў, і мы пайшлі расказаць пра яго маме з татам. Але яны й чуць нічога не захацелі пра каня – падумалі, што гэта чарговы наш жарт. «Разьбірайцеся самі», – сказалі яны. Што ж, мы адвялі каня ў хлеў, далі ўдосталь аўса й сена, налілі сьвежай калодзежнай вадзіцы й расчасалі грыву. Да вечара ён аддзячыў нас добрай порцыяй гною для мамчыных гартэнзіяў і лёг спаць. Мы з брацікамі павячэралі спаржай і бульбяным пюрэ, абмяркоўваючы, як у суботу павядзем каня купаць, потым паглядзелі жахі пра зомбі і таксама заснулі. А ўраніцу нас чакаў нябачаны дагэтуль фэномэн: замест вялікага жывога каня мы знайшлі ў стойле невялікую цацку, з чырвонага плюшу зь белай тканкавай мордай. Мы былі дужа зьбянтэжаныя і, хоць мяккі конік нам спадабаўся, рассудзілі яго не чапаць і пачакаць далейшых мэтамарфозаў. Сапраўды, праз тры ночы адбылася яшчэ адна трансфармацыя: гэтым разам у буйнога чорнага шахматнага каня, са злосна зьведзенымі бровамі й ашчэранымі зубамі. Мы ня вытрымалі й аднесьлі яго таце, вялікаму аматару шахматаў. Пра тагасьветнае мы палічылі за лепшае змоўчаць. На дошцы конь не зьмясьціўся, але тата ўсё роўна быў рады і ўдзячны нам, ён паставіў каня на сэрвант, на прыгожую робленую сурвэтку. Потым мы час ад часу заходзілі праверыць яго, але ён ужо канчальна застыў і больш не зьмяняўся.