Піліп Ліпень Гісторыя Ролянда 028

Ва ўтульнай шчыліне

Пасьля жудаснага дому праграмаравай маткі я зажыў па-панску. Кішэні пырыліся грошамі, і я пачуваў сябе таямнічым багацеем, якому зь нейкага дзівацтва падабаецца сноўдацца ўраньні па дварох пяціпавярховых прадмесьцяў. Людцы вакол пасьпешліва выгульвалі сабакаў, кашлялі і беглі на працу, выкідалі ў сінія бакі чорныя пакункі са сьмецьцем, а я зь вясёлым тварам сядзеў на лаўцы і пацепваўся з бадзёрага марозіка. Люблю прахалоду, люблю лядок! Добра нікуды не сьпяшацца і пазірацца, прытупваючы. Сем'яніны з магутнымі торсамі шпурлялі сьмецьце ў бакі здалёку, з разгону, і караскаліся ў высокія ніссаны; бабулькі ў палітонах клалі свае абвіслыя мяшэчкі нясьмела, быццам з сумневам, і азіраліся на мяне. Патрэбныя мне вашы мяшэчкі! Замест мяшэчкаў я пайшоў купляць сабе зімовую куртку, крама як раз адчынілася, але гандляры-патрыёты сказалі мне, што валюту не бяруць. Тады я зьвярнуўся ў абменны кіёск на рагу, але мянялы сказалі мне, што адзінкі не бяруць. «Адзінкі?» «Адзінкі». Спрачацца было б зьняважліва. Я вярнуўся ва двары, пасьвістаў у арцы, перавязаў завязкі на ботах, зрабіў круг вакол бакаў. Сем'янін з магутным торсам шпурнуў у бак пінжак і зьехаў. Пінжак быў шэра-сіні, меў палёныя тытунёвыя плямы і зьлёгку віснуў на плячох, але ўсё роўна мне спадабаўся – чымсьці няўлоўным. Так здараецца – некаторыя рэчы раптам прыцягваюць, і гэта вышэй за ўмоўнасьці. Настрой узыймаўся. Я па-сяброўску ўсьміхнуўся бабульцы, што частавала галубоў булкай, але яна адвярнулася і няўмольна чакала, пакуль галубы даядуць усю булку. Няўжо яна лічыць, што я да таго згаладалы? Дзяўчына, зачараваная ўласнай прыгажосьцю, прынесла сьмецьце ў стракатай папяровай торбе з буціка і выдалілася, цокаючы. Што там у яе? Ну проста каб пацікавіцца, ня болей. Там былі нейкія каляровыя аркушыкі, шматкі, канчурыкі. Можна было б пайсьці куды-небудзь, але я застаўся. Добры двор, добрае надвор'е, і паміж бакаў утульная шчыліна – амаль што невялікі пакоік.